Στις αρχές Οκτωβρίου έκανα ένα αφιέρωμα –ελάχιστο φόρο τιμής– στους δασκάλους μου, γράφοντας στην εφημερίδα Εμπρός το άρθρο με τίτλο: Σμίλεψε πάλι, δάσκαλε, ψυχές
Εν τω μεταξύ, προέκυψε η ιδέα,
εδώ στην Παλιά Μήθυμνα, να κάνουμε, για
τον κάθε δάσκαλο, ξεχωριστά αφιερώματα με λίγα λόγια και φωτογραφίες για να
τους φέρουμε ξανά κοντά μας και να τους θυμηθούμε.
Αρχίζοντας με την κυρία Τριανταφυλλιώ Κρητίδου
Την ορφανή προσφυγοπούλα δασκάλα, από τα απέναντι παράλια, που έχασε σύζυγο
και νεογέννητο μωρό στο «συνωστισμό» του 1922, λίγο πριν επιβιβαστεί στη βάρκα
που θα την έφερνε, ύστερα από πολλά βάσανα, στο νησί μας χήρα και χωρίς το μωρό
της…
Γεννήθηκε το 1898 στο Γεννιτσοχώρι κοντά στο Αϊβαλί.
Απόφοιτη του Παρθεναγωγείου Κυδωνιών. Δίδαξε εκεί τα πρώτα χρόνια ιδιαίτερα
στην οικία του Προξένου της Αγγλίας στο Αϊβαλί κ. Ηλιόπουλου.
Στο νησί διορίστηκε και δίδαξε για πρώτη φορά στο Πετρί για να μετατεθεί
αργότερα στο Δημοτικό Σχολείο Μήθυμνας. Εδώ, στο χωριό μας, γνώρισε και
παντρεύτηκε τον Νίκο Κρητίδη (πρόσφυγας κι αυτός) και απέκτησαν το μοναχοπαίδι
τους τη Θέκλα.
Δασκάλα η κυρα-Τριανταφυλλιώ για πολλά χρόνια με μια διακοπή στα
χρόνια του εμφυλίου πολέμου, για τους γνωστούς λόγους εκείνης της μαύρης εποχής,
για να επανέλθει και να διδάξει μέχρι το 1960 που συνταξιοδοτήθηκε.
Έφυγε από τη ζωή το 1968.
Με την κόρη της Θέκλα
Στη σκάλα του Σχολείου 1931
* Οι φωτογραφίες είναι
ευγενική προσφορά του Κώστα και της Θέκλας Δούκα
* Επεξεργασία: Στράτος Δουκάκης
(Μηθυμναίος)
15 σχόλια:
Μπράβο Στράτο! Περιμένουμε και την συνέχεια!
Πολύ ωραία η ιδέα σου Στράτο. Τί μου θύμισες! Την αγαπημένη μου κυρία Τριανταφυλλιώ με τα πάντα καλοχτενισμένα άσπρα μαλλιά της, που μου έλεγε και τσουβάλι να φοράς αρκεί να είσαι καλοχτενισμένη και καθαρή,Μικρασιάτησα βλέβετε, Όταν ήρθαν στην Ελλάδα τις ζήλευαν για το πολιτισμό που έφεραν μαζί τους και έδωσαν άλλη ερηνεία στη λέξη. Μια γυναίκα με δύναμη, λεβεντιά και πολύ πάθος για τη δουλειά της. Επιτρέψτε μου εδώ να αναφερθώ σε προσωπικά μου, σαν ελάχιστο φόρο τιμής στη μνήμη της. Όταν μετά την περιπέτια της αρρώστιας μου επέστρεψα στο στο σπίτι από το νοσοκομείο της Βούλας όπου είχα μείνει τρία χρόνια στο κρεβάτι και είχα βγάλει εκεί τις δύο πρώτες τάξεις του δημοτικού με ελάχιστες γνώσεις, έπρεπε να συνεχίσω το σχολείο αλλά και να μην περπατάω, οι γωνείς μου κάλεσαν την κυρία Τρινταφυλλιώ να μου κάνει μάθημα στο σπίτι. Τι να σας πώ, όχι μόνο αναπλήρωσα όλα τα κενά που είχα για να μπορέσω να συνεχίσω στη ζωή μου και να γίνω αυτό που έγινα αλλά και να μάθω τόσα άλλα πολλά για τη ζωή. ΤΟ μάθημα ήταν μια ώρα και μετά για άλλες μία ή δύο ώρες συνέχιζε με ιστορίες που για μένα ήταν το Πανεπιστήμιο. Μετά δύο χρόνια μαθημάτων έδωσα εξετάσεις και μπόρεσα να συνεχίσω στο σχολείο τη πέμτη και έκτη.Προικισμένοι δάσκαλοι που δεν υπάρχουν πια ή και αν υπάρχουν μετριούνται στα δάχτυλα. Συνγνώμη αλλά έπρεπε να τα πω όλα αυτά για να γνωρίσουν ορισμένοι άνθρωποι και αυτή τη πλευρά της δασκάλας. Ευχαριστώ Στράτο που μου έδωσες την ευκαιρία.
Συγχαρητηρια Στρατο,σε παρακολουθω τακτικα,απ'το ηρακλειο.Ειχα κι εγω δασκαλα για εναν χρονο στην 1η δημοτικου την κυρια Τριανταφυλλιω.Στην φωτογραφια απ'την εκδρομη του σχολειου,διακρινεται πιω απ'τους μαθητες καποιος που μοιαζει με τον πατερα μου.Μπορει καποιος να μου πει ποιος ειναι;
Ευχαριστω,
Γιωργος Παναγ. Καγκας.
*πισω απ'τους μαθητες
@ ANKYR,
Αντωνάκη μου, καλά τα μπράβο, αλλά χρειάζομαι βοήθεια. Η πρώτη πήγε καλά η συνέχεια θα υπάρξει αλλά χρειάζομαι χείρα βοηθείας…
Κάνε τον τελάλη να δούμε να εμφανίζονται σύμμαχοι…
@ Δώρα Γιαννάκου-Παρίση,
Το σχόλιό σου Δώρα θα μπορούσε να είναι μια ολόκληρη ανάρτηση.
Μας δίνεις μια πολύ ενδιαφέρουσα πτυχή με λεπτομέρειες που πολλοί, ίσως να μη γνωρίζουν.
Η κυρία Τριανταφυλλιώ, όπως έγραψα και στο άρθρο μου στο Εμπρός, και όπως ήταν όλοι οι δάσκαλοι, όχι και τόσο συμπαθητικοί στα μάτια των παιδιών, αλλά την ευγνωμοσύνη για ό,τι και όσα έκαναν, τη χρωστάμε. Και τούτο το αφιέρωμα ας είναι ένα αντίδωρο στην προσφορά τους.
Το Αφιέρωμα θα συνεχιστεί και για τους άλλους δασκάλους μας, ελπίζω στη βοήθεια και άλλων φίλων.
Σ’ ευχαριστώ και να ‘σαι καλά!
@ Γιωργος Παναγ. Καγκας,
Καλώς όρισες από ‘δω, Γιώργο.
Πολύ χαίρομαι που παρακολουθείς τούτο το ιστολόγιο και την προσπάθεια να φέρουμε στο φως, και να σώσουμε ό,τι μπορέσουμε από την ιστορία του χωριού μας.
Και βέβαια είναι ο πατέρας σου αυτός που εμφανίζεται ακριβώς πίσω από τους μαθητές.
Αν μου γράψεις το μέιλ σου μπορώ να σου στείλω τη φωτογραφία.
Εγώ σ’ ευχαριστώ και να είσαι καλά!
Αγαπητε Στρατο,το email μου ειναι scarfacegeorge@in.gr
Γιωργος Π. Καγκας
@ Γιωργος Π. Καγκας,
Ωραία, Γιώργο, θα σου στείλω, σήμερα κιόλας τη φωτογραφία να την έχεις.
Σ' ευχαριστώ!
Στρατο ελαβα την φωτογραφια που ειναι για μενα ενα οικογενιακο κειμηλιο σ' ευχαριστω να σε καλα που ζωντανευεις στη μνημη αυτο το ανεκτιμητο παρελθων!γιωργος π καγκας .
errata corrige παρελθον ευχαριστω πολυ γιωργος π Καγκας
Τι όμορφες εικόνες.......Μας ταξιδεύεις......
Γιωργος Π. Καγκας,
Κι εγώ χαίρομαι, Γιώργο, που η προσφορά μου εκτιμήθηκε τόσο.
Να 'σαι καλά!
@ V.,
Ταξίδια που ζωντανεύουν το παρελθόν, όπως λέει κι ο Γιώργος.
Σ' ευχαριστώ, V. , για το πέρασμα.
Ευχαριστούμε για το αφιέρωμα & για τις ξεχωριστές φωτογραφίες.
Νίκη Κρητίδου.
Δημοσίευση σχολίου