Η ΠΑΛΙΑ ΜΗΘΥΜΝΑ ΜΑΣ των ασπρόμαυρων εικόνων…

Τρίτη 17 Ιουλίου 2012

Πάει κι ο Άλκης...


Φίλος απ' τα παλιά ο Άλκης. Συμμαθητές στο Δημοτικό και στο Γυμνάσιο.
Μαζί ξενιτευτήκαμε κι εκεί συνεχίσαμε να είμαστε φίλοι, γίναμε και... κουμπάροι.

Το μαντάτο πως μας άφησε έφτασε από μακριά. Μου φάνηκε απίστευτο κι όμως… Α, ρε Άλκη, μας άφησες κι εσύ...
Η μεγάλη θλίψη για τον πρόωρο χαμό του, η λύπη, η σιωπή της απουσίας… τι να πεις.  Δεν είναι εύκολο να γράψεις για ένα φίλο.  Τα λόγια παρηγοριάς είναι δύσκολα. Δυο λόγια μόνο, δυο φωτογραφίες σαν λουλούδια στη μνήμη του και μια ευχή για τους δικούς του: Η σκέψη του να τους συντροφεύει πάντα.

Καλό ταξίδι, φίλε μου Άλκη, στις γειτονιές των αγγέλων...



Στράτος Δουκάκης (Μηθυμναίος)

1 σχόλιο:

Μηθυμναίος είπε...

Ήθελα να πω κάτι ακόμα εδώ, μέσα στα σχόλια, γιατί δεν ήταν μόνο φίλος ο Άλκης, ήταν ένα παιδί μάλαμα, αγνή καρδιά… μια ψυχούλα, όπως συνηθίζουμε να λέμε.
Ο άδικος χαμός του μας συγκλόνισε, μας έλιωσε. Κυριολεκτικά.

Με συγκλόνισε, την άλλη μέρα του φευγιού του, και η γυναίκα μου, μου έβαλε στο χέρι μια χούφτα ψίχουλα από τριμμένο παξιμάδι και μου είπε: «σκόρπισέ τα κάτω στον κήπο να πάρουν τα πουλάκια… για την ψυχή του Άλκη»! Κι έλιωσα πάλι…