Η κυρία Μαίρη

Μαρία Μανιωτίδου-Δουραμάνη

Γεννήθηκε στη Μήθυμνα της Λέσβου το 1933. Το 1952 τελείωσε το Γυμνάσιο Θηλέων Μυτιλήνης και το 1954 την Παιδαγωγική Ακαδημία Μυτιλήνης.

Από το 1954 ως το 1959 εργάστηκε ως Αναπληρώτρια στο Δημοτικό Σχολείο της Μήθυμνας.

Το 1959 διορίστηκε και τοποθετήθηκε στο Δημοτικό Σχολείο Σκουτάρου και το 1961 επέστρεψε στο 5/θέσιο Δημοτικό Σχολείο του χωριού μας.

Το 1973 τοποθετήθηκε στο 2^ο 6/θέσιο Πρότυπο Δημοτικό Σχολείο της Παιδαγωγικής Ακαδημίας Μυτιλήνης κι εκεί, επί σειρά ετών, πρόσφερε τις υπηρεσίες της.

Σήμερα ζει στη Μυτιλήνη.

Μηθυμναίος

Ο δάσκαλος Θεόφραστος Δουραμάνης

Συνεχίζοντας το αφιέρωμα στους δασκάλους μας,

θα αναφερθούμε σήμερα στον αλησμόνητο δάσκαλο Θεόφραστο Δουραμάνη

Ο Θεόφραστος Δουραμάνης γεννήθηκε στη Μόρια της Λέσβου το 1920. Το 1940 τελείωσε το Γυμνάσιο Αρρένων Μυτιλήνης και το 1945 αποφοίτησε από την Παιδαγωγική Ακαδημία Θεσσαλονίκης. Το 1949, διορίστηκε, αρχίζοντας την εκπαιδευτική του πορεία, στο Δημοτικό Σχολείο Μήθυμνας, που τότε ήταν 4θέσιο. Διετέλεσε επί χρόνια δάσκαλος και για σειρά ετών ήταν ο Διευθυντής του Σχολείου μας, όπου δίδαξε σε εκατοντάδες μαθητές, προσφέροντας, ως το 1965, πολύτιμο έργο. Ο αξέχαστος, συνεπής , σεμνός και συνετός δάσκαλος, ανήκει αναμφίβολα στη «φρουρά» εκείνη των δασκάλων που διέπλασαν χαρακτήρες, μεταδίδοντας γνώση και ήθος. Οι διδαχές του και οι λάμψεις των φώτισαν και φωτίζουν το δρόμο μας σ’ αυτή τη ζωή. Με τη σύζυγό του, επίσης δασκάλα, κυρία Μαίρη Μανιωτίδου, απέκτησαν ένα παιδί το Χρήστο*.

Είχα την τύχη να τον έχω δάσκαλο, τον εκτίμησα για πολλά και θα τον θυμάμαι για περισσότερα. Ιδιαίτερα ένα περιστατικό, κάτι που έχει αφήσει χαραγμένο στη μνήμη μου και ζωντανή στα μάτια μου την εικόνα του. Ήταν η ημέρα εκείνη, στο μάθημα της Ιστορίας, όταν μιλώντας μας για την Άλωση της Κωνσταντινούπολης, για τις τελευταίες ώρες της Βασιλεύουσας, να προσπαθεί να κρύψει τα δάκρυά του… Δάσκαλος που το ζούσε το μάθημα. Είναι δυνατόν να μην τον θυμάμαι; Δυστυχώς όμως, όπως και ο άλλος δάσκαλός μας, έφυγε πολύ νωρίς από το μάταιο τούτο κόσμο, το 1970, στα πενήντα του χρόνια. Άφησε όμως πίσω του ένα βλαστάρι άξιο, το γιο του*, για τον οποίο είμαστε όλοι περήφανοι.

* Ο Χρήστος Τουραμάνης (από κάποιο λάθος στα μητρώα της κοινότητας Μόριας το Δ έγινε Τ κι έτσι προέκυψε το Τουραμάνης...) είναι ο γιος του δασκάλου μας, ο οποίος διαπρέπει, εδώ και 25 χρόνια ως καθηγητής του Πανεπιστημίου του Λίβερπουλ στον τομέα της Φυσικής στοιχειωδών σωματιδίων. Είναι δε και μέλος της ομάδας έρευνας του CERN. Σπουδαίος επιστήμονας!

Παρακάτω μια σειρά φωτογραφιών, κάποιες από τις οποίες παραχώρησε η σύζυγός του
διά μέσου του Αντώνη Κυριαζή

Ανάμεσα στις δασκάλες και την επιστάτρια κ. Τανιώ

Με τα απολυτήρια, 6η τάξη 1957

Στην έδρα του 18 Ιουνίου 1960

Γυμναστικές επιδείξεις 1957

Με τους μαθητές της 6ης τάξης 1958-59

Με τους μαθητές της 5ης τάξης 1958-59

Μηθυμναίος

Η δασκάλα Τριανταφυλλιώ Κρητίδου

Στις αρχές Οκτωβρίου έκανα ένα αφιέρωμα –ελάχιστο φόρο τιμής– στους δασκάλους μου, γράφοντας στην εφημερίδα Εμπρός το άρθρο με τίτλο: Σμίλεψε πάλι, δάσκαλε, ψυχές

Εν τω μεταξύ, προέκυψε η ιδέα, εδώ στην Παλιά Μήθυμνα, να κάνουμε, για τον κάθε δάσκαλο, ξεχωριστά αφιερώματα με λίγα λόγια και φωτογραφίες για να τους φέρουμε ξανά κοντά μας και να τους θυμηθούμε.

Αρχίζοντας με την κυρία Τριανταφυλλιώ Κρητίδου

Την ορφανή προσφυγοπούλα δασκάλα, από τα απέναντι παράλια, που έχασε σύζυγο και νεογέννητο μωρό στο «συνωστισμό» του 1922, λίγο πριν επιβιβαστεί στη βάρκα που θα την έφερνε, ύστερα από πολλά βάσανα, στο νησί μας χήρα και χωρίς το μωρό της…

Γεννήθηκε το 1898 στο Γεννιτσοχώρι κοντά στο Αϊβαλί.

Απόφοιτη του Παρθεναγωγείου Κυδωνιών. Δίδαξε εκεί τα πρώτα χρόνια ιδιαίτερα στην οικία του Προξένου της Αγγλίας στο Αϊβαλί κ. Ηλιόπουλου.

Στο νησί διορίστηκε και δίδαξε για πρώτη φορά στο Πετρί για να μετατεθεί αργότερα στο Δημοτικό Σχολείο Μήθυμνας. Εδώ, στο χωριό μας, γνώρισε και παντρεύτηκε τον Νίκο Κρητίδη (πρόσφυγας κι αυτός) και απέκτησαν το μοναχοπαίδι τους τη Θέκλα. 

Δασκάλα η κυρα-Τριανταφυλλιώ για πολλά χρόνια με μια διακοπή στα χρόνια του εμφυλίου πολέμου, για τους γνωστούς λόγους εκείνης της μαύρης εποχής, για να επανέλθει και να διδάξει μέχρι το 1960 που συνταξιοδοτήθηκε.

Έφυγε από τη ζωή το 1968.

Με την κόρη της Θέκλα

Στη σκάλα του Σχολείου 1931

                     

* Οι φωτογραφίες είναι ευγενική προσφορά του Κώστα και της Θέκλας Δούκα

* Επεξεργασία: Στράτος Δουκάκης (Μηθυμναίος)

Παρ’ όλο το πέρασμα του χρόνου…

Τούτος ο τόπος μας έμαθε πως να τον αγαπάμε...

Το παρελθόν ακτινοβολεί στα μάτια των μαθητών...

* Η 1η φωτογραφία είναι φιλική παραχώρηση του φίλου Μάκη Μπεκιάρη και η 2η της Κλαίρης Βαρδαξόγλου-Χρονοπούλου

Μηθυμναίος

Με τη στυφάδα της ανάμνησης...

Εδώ συμπλέκεται ακατάλυτα, ο μύθος με την ιστορία, το παραμύθι με τ’ όνειρο, 

η ποίηση με τη ζωντανή ομορφιά… και γίνεται μια αλήθεια!

Αυτό που κάνει το Μόλυβο να ξεχωρίζει είναι το φως του. 

Παιχνιδιάρικο, χρυσοκίτρινο στα φωτεινά του σημεία με γκριζομώβ τόνους στα σκιερά…

Άγγελος Ραζής  (Ζωγράφος)

Έρχεσαι, φεύγεις και χάνεσαι, όπως το κύμα, στην άκρη της αμμουδιάς…

Το καμπαναριό του Ταξιάρχη…

Δημήτριος Μ. Σάββας

Νομικός με βαθειά μόρφωση και καλλιέργεια

Βουλευτής και Γερουσιαστής στην Ελληνική Βουλή. Τότε…

Singer… Πόσες μνήμες

Μηθυμναίος

Φωτογραφίες που σκαλίζουν μνήμες

και στέλνουν χαιρετίσματα  νοσταλγίας...

  

Τα χρόνια δεν τα παίρνεις πίσω...
κι όπως βλέπετε θαμπώνουν την εικόνα...

 

Μηθυμναίος

Στο πέρασμα των καιρών…

Η Μήθυμνα ξαπλωμένη, από τότε, πάνω στις αρχαίες της ρίζες,

πρόκληση όχι μόνο απέναντι στους ανθρώπους αλλά κι απέναντι στο χρόνο…

Μικρό θυμητάρι, ακριβό φυλαχτό στο πέρασμα των καιρών…

* Οι φωτογραφίες είναι ευγενική παραχώρηση του φίλου Μάκη Μπεκιάρη (http://www.lesvosoldies.gr/). Τον ευχαριστώ πολύ!

Στράτος Δουκάκης (Μηθυμναίος)

Πάει κι ο Άλκης...

Φίλος απ' τα παλιά ο Άλκης. Συμμαθητές στο Δημοτικό και στο Γυμνάσιο.
Μαζί ξενιτευτήκαμε κι εκεί συνεχίσαμε να είμαστε φίλοι, γίναμε και... κουμπάροι.

Το μαντάτο πως μας άφησε έφτασε από μακριά. Μου φάνηκε απίστευτο κι όμως… Α, ρε Άλκη, μας άφησες κι εσύ...

Η μεγάλη θλίψη για τον πρόωρο χαμό του, η λύπη, η σιωπή της απουσίας… τι να πεις.  Δεν είναι εύκολο να γράψεις για ένα φίλο.  Τα λόγια παρηγοριάς είναι δύσκολα. Δυο λόγια μόνο, δυο φωτογραφίες σαν λουλούδια στη μνήμη του και μια ευχή για τους δικούς του: Η σκέψη του να τους συντροφεύει πάντα.

Καλό ταξίδι, φίλε μου Άλκη, στις γειτονιές των αγγέλων...

Στράτος Δουκάκης (Μηθυμναίος)

Παρέες...

Ευλογημένες τέτοιες παρέες, τότε, αληθινές κι ανεπιτήδευτες.

Γέμιζαν τα ποτήρια με ούζο, τις καρδιές με χαμόγελο κι άδολη αγάπη «συναδελφική».

Έδιναν κι έπαιρναν, πάνω απ’ όλα, τα καλαμπούρια … που ξεχύνονταν από μέσα τους σαν ένας αδιάκοπος χείμαρρος… έτσι δρόσιζαν τη ζωή τους.

Από αριστερά: Γιάννης Στεριανός (Αγρονόμος), Ιγνάτιος Δουκάκης (Διαχειριστής Ταμείου Μολύβου), Μιχάλης Χατζημιχαήλ (Ταμειακός υπάλληλος), Παναγιώτης Βαρύτης (Τελώνης),
Γ. Μπουλάς (Διευθυντής Ταμείου), Μήτσος Τσιάμης (Συμβολαιογράφος),
Ι. Βασιλάκης (Επιθεωρητής), Στρατής Βαλεκόπουλος (Βοηθός Ταμείου)

* * *
Στη μνήμη του καιρού, στα μονοπάτια του χρόνου, και οι τρεις έχουν φύγει…

(Χαρίλαος Ματζουράνης, Μήτσος Τσιάμης, Γιώργος Δουκάκης)

* Την πρώτη φωτογραφία μου παραχώρησε ο Βασίλης Χατζημιχαήλ και η δεύτερη είναι από το αρχείο του Μ. Τσιάμη

Στράτος Δουκάκης (Μηθυμναίος)

Άλλες εποχές, άλλοι άνθρωποι, άλλα ήθη… γενικώς…

Ό,τι οραματίστηκε (πέρασαν κιόλας 53 χρόνια …) ο αείμνηστος Μιχαήλ Γούτος, θεμελιωτής της τουριστικής ανάπτυξης (και πορείας) της Μήθυμνας, ήταν να την κάνει αγαπημένο προορισμό καλλιτεχνών και πνευματικών ανθρώπων, πόλο έλξης και πηγή έμπνευσης για τα έργα τους. Αποκούμπι ξεγνοιασιάς, ησυχίας, γαλήνης και ξεκούρασης εκείνων «των σκλάβων του ρολογιού, του χρόνου και της μηχανής».

Ο οραματισμός γίνεται πραγματικότητα

στην κατάμεστη αίθουσα της ιστορικής Λέσχης (20 Οκτωβρίου 1959)

Από τη θεμελίωση του Ξενοδοχείου «Δελφίνια»

Εν τω μεταξύ όλα τα δρομάκια της Μήθυμνας

γεμίζουν από φοιτητές της Σχολής Καλών Τεχνών

Προσωπικότητες από όλο τον κόσμο επισκέπτονται το χωριό.

Εδώ η Ίνγκριντ Μπέργκμαν

Πολιτιστικές εκδηλώσεις ποιότητας

Η Ραλλού Μάνου και το Χορόδραμά της στο κάστρο (Καλοκαίρι 1962)

Από τα αποκαλυπτήρια της προτομής του Μηθυμναίου Αργύρη Εφταλιώτη

(Σεπτέμβρης 1963)

Ο Μίκης Θεοδωράκης στο κάστρο. Τον προσφωνεί ο λογοτέχνης Μήτσος Τσιάμης
 (Καλοκαίρι 1964)

Ανδρέας Κυριακού – Κώστας Δούκας, δυο πετυχημένοι δήμαρχοι

Στράτος Δουκάκης (Μηθυμναίος)